Eindelijk was het dan zover, met het jeugdkoor op stap naar Engeland en Wales. ’s Morgens uitgezwaaid bij de Windas en op pad…nog niet compleet want Mirjam (van den Hoek) en Carla moesten nog even opgehaald worden in Rotterdam. Geluikkig hebben we ze daar gevonden zodat we compleet konden afreizen naar de overkant. Ondertussen wel redelijk laat en de boot gaat niet wachten…Nou ja, er gaan er nog meer natuurlijk, maar ja we hadden ’s avonds nog wel even een klusje te doen in East Meon. Maar wonder boven wonder, bijna geen files, dus soepel doorgetoerd met onze Transit en onze Volkswagenbus via Antwerpen, Gent en Brugge om uiteindelijk in Duinkerke aan te komen, mooi op tijd. We konden wel zien dat Frankrijk nog in noodtoestand is, we werden wel 4 keer gecontroleerd. En die mannen en vrouw met machinegeweren zag er toch redelijk serieus uit. Maar goed, lief lachen, paspoorten en ID’s laten zien en 1 voor 1 zwaaien naar de politieagent die onze namen probeerden uit te spreken. En toen, op de boot, we hoefden niet eens te wachten. Over een steile oprit door een akelig smal gangetje op het immense autodek uitgekomen. Was heel rustig dus weinig auto’s en we konden snel naar boven. Wind stond lekker west, dus weinig golfjes, niemand zeeziek, hoera. In de lounge op het hoge dek met prachtig uitzicht lekker gekwekt, boekjes gelezen, spelletjes gedaan en foto’s gemaakt terwijl Wim en Remmelt een beetje op het achterdek zaten te kleumen met een emmer koffie. En niemand die even een handje pepernoten uit de immense zak van Sebastiaan kwam brengen…Was een lange tocht want DFDS probeert geld te sparen door langzaam te varen, dus daar kwam een deukje in ons schema, drie kwartier later dan gepland het Engelse platteland in, aan de LINKER kant van de weg, best apart hoor, al die andere auto’s die aan de verkeerde kant rijden. Twee uurtjes karren naar East Meon en het begint al vroeg donker te worden. Maar nog voor het echt donker was onze overnachtingsadres bereikt. Wel schoenen bij de deur, want het is een schoon gebouw! En lekker warm, die vloerverwarming in de gangen. Gauw een kamer opgezocht, even opgefrist en onze mooie nieuwe kooroutfit aangedaan, sjiek hoor. Op naar de eeuwenoude kerk in East Meon, maar ondertussen is het goed donker geworden. We zien echter al wel dat het een alleraardigst echt engels dorpje is compleet met RODE telefooncel en 2 pubs. Voor de kerk staat vicar Jane Ball (de dominee dus..) ons al op te wachten dus we kunnen zo de kerk in. Olivia, de kosteres rent de benen uit haar lijf om de electrische piano werkend te krijgen terwijl Carla verwoede pogingen doet om de generale repetitie, overleg met dominee en Mirjam en nog meer in een half uurtje te doen. De kerk begint al vol te stromen met nieuwsgierige kerkgangers terwijl de piano het nog steeds niet doet. Gelukkig heeft Mirjam ondertussen het orgel aan de praat gekregen, dus dat kan ook gebruikt worden. Ondertussen heeft de kosteres wel 100 kaarsjes aangestoken (nou ja, ongeveer) en is het heel sfeervol geworden in het kerkje. Uiteindelijk blijkt het verlengsnoer de dader te zijn en wordt het verlengsnoer uit het zijzaaltje gehaald waar ons eten voor na de dienst staat op te warmen….dat wordt dus koud eten? Maar goed, alles gezet, ieder op zijn plek, de kerk is goed gevuld met zo’n 60 mensen (niet verkeerd op een bevolking van 1500 zielen). Dan gaan we beginnen..en alles wat geoefend hebben valt wonderbaarlijk op zijn plek en het wordt een prachtige Evensong dienst. Sommigen van de (vooral wat oudere) kerkgangers zeiden zelf met tranen in de ogen geluisterd te hebben, zo mooi vonden ze het. Volgens gebruik in de Anglicaanse kerk zingt dominee Jane de responses die worden afgewisseld met de gezongen gebeden en liederen door het koor. Het was echt voor het eerst, maar het leek of ze al jaren samen werkten. Al die engelse liederen die we ze vaak zingen nu gezongen op de plek waar ze geboren zijn, fantastisch. En het weerklonk prachtig in de oude kerk waar de banken behangen waren met honderden geborduurde kussens. Na afloop allemaal opstellen bij de uitgang om alle kerkgangers te woord te staan. Veel lovende woorden en bedankjes met het verzoek om toch vooral een keer terug te komen. En waarom ook niet??? Toen van de wel erg koude kerk (wie zei dat het in de Laurenskerk koud is…daar klagen we nooit meer over) naar het zaaltje ernaast waar het eten toch was opgewarmd. Een aantal allerliefste gemeenteleden hadden heerlijk engelse stews (wel 5 verschillende groenten en stoofvlees, kip, champignons en nog veel meer) voor ons gemaakt, en er was meer dan genoeg voor ons allemaal, en heeeeeeel lekker. Gezellig gesproken met dominee Jane en de overgebleven gemeenteleden. Als bedankje onzerzijds onze Youngvoices “rucksack” (Remmelt was echt de weg niet kwijt: Wikipedia : A backpack — also called bookbag, kitbag, knapsack, rucksack, pack, or sackpack) met hollandse stroopwafels. En het enthousiasme kende geen grenzen toen we nog 2 “encores” zongen. Daarna was het toch echt tijd om naar huis te gaan, eerst over het kerkhof naast de kerk (best creepy zo vlak na Halloween) met al die honderden jaren oude grafstenen in het stikke donker. Weer terug in het hostel, gauw even wassen, nog even napraten over een prachtig geslaagde dag en dan te bed (slaapjestijd). Morgen wacht een lange residag naar Wales!
Menu
